Στο πλευρό των σχολικών τροχονόμων για τα δίκαια αιτήματα τους δηλώνει πως βρίσκεται η ένωση συλλόγων γονέων και κηδεμόνων Καβάλας. Όπως αναφέρει το μέλος του Δ.Σ. της ομοσπονδίας της ένωσης συλλόγων γονέων και κηδεμόνων Αναγνώστης Καραμπατζάκης, οι σχολικοί τροχονόμοι ζητούν να σταματήσει αυτό το καθεστώς ομηρίας στο οποίο βρίσκονται και να τους παρέχεται ασφάλιση, ως… εξασφάλιση απέναντι στο εξευτελιστικό επίδομα που λαμβάνουν και για να μπορούν να έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
«Πάντα ήταν οι γονείς δίπλα στο σχολικούς τροχονόμους, έτσι κι αλλιώς και τα προηγούμενα χρόνια και σαν ομοσπονδία γονέων βγάζαμε ανάλογες ανακοινώσεις στήριξης και δελτία τύπου, το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε ομηρία με τον μανδύα μίας ωραίας λέξης, αυτή του εθελοντή όπως είχε βγει πριν 25 χρόνια, έχει εργαζόμενους που 25 χρόνια προσφέρουνε εθελοντικά υποχρεωτικά τις υπηρεσίες τους. Το υποχρεωτικά το λέω διότι μέσα σε αυτό το χαρτί που υπογράφουνε δεν έχουν το δικαίωμα να λείψουνε ούτε μία μέρα από τη δουλειά τους και σε περίπτωση ασθένειας είναι υποχρεωμένοι να βρούνε και αντικαταστάτη οι ίδιοι που φυσικά θα τον εγκρίνει και η σχολική μονάδα. Άρα καταλαβαίνουμε πως πάει περίπατο η λέξη εθελοντισμός».
«Δεύτερον εδώ και μερικά χρόνια αυτά τα χρήματα μπαίνουν στην εφορία, μπορεί να μην είναι φορολογήσιμο το εξευτελιστικό ποσό των 176 άμα αφαιρέσεις τρία ευρώ χαρτόσημο που τους κρατάνε, τα οποία τα έχουν βαφτίσει επίδομα μετακίνησης έχοντας όμως σαν προϋπόθεση ότι ο συγκεκριμένος που θα πρέπει να μπει σαν εθελοντής να αναλάβει αυτά τα καθήκοντα πρέπει να βρίσκεται στο οικείο περιβάλλον του σχολείου, άρα μιλάμε για έναν άνθρωπο της γειτονιάς και έτσι καταρρίπτεται ένα ακόμα γελοίο επιχείρημα ότι υποτίθεται εγώ δεν μπορώ να φύγω για παράδειγμα από την Αγία Βαρβάρα για να πάω στον Άγιο Λουκά, πρέπει να’ ναι είναι κάποιος από τον Άγιο Λουκά κάποιος γνωστός ή να έχω το παιδί μου στο σχολείο».
«Οι άνθρωποι αυτοί είδαν και απόειδαν, προσπάθησαν να πιέσουν και πανελλαδικά, κάνανε υπομνήματα, όλοι τους χτυπάνε την πλάτη τους λένε ναι και κανένας δε παίρνει την πολιτική απόφαση αυτό το πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο και εμείς σαν γονείς το βλέπουμε όσοι είχαμε παιδιά και έχουμε παιδιά στο νηπιαγωγείο, πρωινές ώρες να γίνεται ένας χαμός μπροστά από τα σχολεία που δείχνει πόσο απαραίτητοι είναι και το κυριότερο ότι δεν λογαριάζουνε, δεν πα να βρέχει, δεν πα να έχει 40 βαθμούς κελσίου, δεν πα να χιονίζει, είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται εκεί έτσι ώστε να προστατεύουν τα παιδιά μας. Δεν είναι κάποιοι άνθρωποι τυχαίοι οι οποίοι πήραν απλά ένα σήμα και ένα γιλεκάκι, οι άνθρωποι έχουν περάσει και την ανάλογη εκπαίδευση που χρειάζεται μέσα από την τροχαία κτλ είναι ένας τροχονόμος στο σχολείο, είναι υποχρεωμένος οποιοσδήποτε περνάει από εκεί να συμμορφώνεται με τις εντολές του».
«Οι άνθρωποι αυτοί δε λένε δώστε μου, το πιο σωστό για εμάς σαν γονείς θα ήταν αυτούς τους ανθρώπους να βρεις τρόπο να τους απασχολήσεις κατά όλη τη χρονική διάρκεια του σχολείου ώστε να έχουν έναν κατώτατο μισθό ας πούμε. Αυτοί λένε πως αν έρθει ένας τρελός, ένας παράξενος ένας μισοκοιμισμένος που βιάζεται να αφήσει το παιδί και να πάει στη δουλειά, ατυχήματα γίνονται, αν τον χτυπήσουν αυτός από πού καλύπτεται. Έχουν γίνει πολλές φορές και έχουν αποφευχθεί τελευταία στιγμή τα ατυχήματα. Αυτό που ζητούν είναι το αυτονόητο, ασφαλιστική κάλυψη να έχουν. Το πρώτο ζήτημα είναι αν εγώ εργάζομαι 2 ώρες τη μέρα δηλαδή 10 την βδομάδα, είναι ένα ένσημο, γιατί να μη το κολλάω και να μπορώ να πηγαίνω στον γιατρό, να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για την περίπτωση ατυχήματος. Δε μπορεί αυτό το πράγμα να το βαφτίζεις εθελοντισμό, και κάθε χρόνο οι ίδιοι άνθρωποι να αναγκάζονται να ξανακάνουν τα χαρτιά τους, εδώ μπαίνει το καθεστώς ομηρίας».
