Πρέπει να υπάρχει μόνιμος ψυχολόγος και κοινωνική λειτουργός σε κάθε σχολείο και να ασχολείται με τα παιδιά του σχολείου υποστηρίζει ο περιφερειακός σύμβουλος και έμπειρος εκπαιδευτικός της Β/θμιας εκπαίδευσης Δημήτρης Λυμπεράκης για τα συνεχή κρούσματα βίας που έχουν ανησυχήσει την ΕΛΜΕ Καβάλας. Ο ίδιος μοιραζόμενος την εμπειρία του μίλησε για το ποιες είναι οι πιο… θερμές ηλικίες, πως επηρεάζονται από τις κοινωνικές προσλαμβάνουσες και υποστήριξε πως χρειάζονται ειδικοί σε κάθε σχολείο για να λειτουργούν με το ρυθμό του.
«Η δικιά μου γενιά των εκπαιδευτικών μάλλον είμαστε από την τυχερές γενιές που δεν έχουμε υποστεί αυτήν τη λεκτική βία ή αυτόν τον προπηλακισμό όπου ακούω ότι γίνονται σε συναδέλφους από γονείς. Δεν το έχω βιώσει εγώ, είχα το προνόμιο αυτό να μην έχω βιώσει κάτι αντίστοιχο, έτυχε η συνεργασία μου με τους γονείς 38 χρόνια τώρα να είναι καλή έως πολύ καλή και δεν δεχόμουνα παρεμβάσεις είτε ως εκπαιδευτικός είτε ως διευθυντής στα σχολεία. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο της βίας ενδημεί περισσότερο στα αστικά κέντρα και λιγότερο στην επαρχία, δεν είναι έτσι, υπάρχει λεκτική και σωματική βία η οποία εκδηλώνεται δυστυχώς σε όλα τα σχολεία της χώρας και ιδιαίτερα το τονίζω -γιατί από φέτος είμαι και σε γυμνάσιο- σε γυμνάσια. Αυτό το οποίο συναντάει κανείς στο γυμνάσιο δε το συναντάει στο λύκειο, το λέω μετά λόγου γνώσεως».
«Τώρα γιατί στα γυμνάσια περισσότερο και όχι στα λύκεια φαντάζομαι ότι στα λύκεια από τη στιγμή που κάποιο παιδί πάει στο γενικό λύκειο -δεν μιλάω για ΕΠΑΛ δεν ξέρω τι γίνεται εκεί- έχει δρομολογηθεί όσον αφορά τις επιλογές του τις μετασχολικές, στοχεύει σε κάτι και στοιχίζεται με βάση τις επιθυμίες με βάση τις επιθυμίες και των γονιών του και τις δικές του. Ακολουθεί έναν δρόμο ο οποίος είναι μακρύς και μοναχικός, δεν έχει χρόνο δηλαδή με λίγα λόγια να ασχοληθεί με άλλα πράγματα διότι λειτουργεί ως μηχανή. Αυτό που συμβαίνει στα λύκεια είναι η μηχανοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, έρχονται εκεί τα παιδιά, βλέπουν το σχολείο ως ένα χώρο αναψυχής ή και ανάπαυσης, πολλές φορές κοιμούνται και πάνω στα θρανία, γιατί το απόγευμα έχουν να αντιμετωπίσουν τη μέγγενη των φροντιστηρίων, είναι πολύ σκληρά εργαζόμενοι οι μαθητές των λυκείων. Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει στα γυμνάσια, τα παιδιά έρχονται από το δημοτικό, η πρώτη τάξη είναι πολύ θορυβώδης τάξη με τη λίγη εμπειρία που έχω, και από κει και πέρα έχουμε φαινόμενα παραβατικότητας στην τρίτη τάξη που είναι στο μεταίχμιο της εφηβείας».
«Επίσης τα παιδιά του λυκείου δεν έχουν τόσες πολλές προσλαμβάνουσες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί δεν προλαβαίνουν, δεν έχουν χρόνο να χάνουν με όσα συμβαίνουν ή να ακούν τις μουσικές – σκουπίδια όπου προωθείται ο ρατσισμός, προωθείται η ξενοφοβία πολλές φορές κτλ. Αυτό το πράγμα δυστυχώς επενεργεί στο σώμα των παιδιών του γυμνασίου πολύ πιο εύκολα από ότι στα παιδιά του λυκείου».
«Είμαι εξοργισμένος με αυτό το θέμα των ψυχολόγων, υπάρχουν δύο παιδιά τα οποία έρχονται εξαιρετικοί επιστήμονες, έχουμε εμείς εδώ κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο, τα οποία τα βάζουν να κάνουν 28 ώρες την εβδομάδα αν θυμάμαι καλά και πηγαίνουν σε πέντε σχολεία, δεν προλαβαίνουν να μάθουν, δεν προλαβαίνουν να ακούσουν το ρυθμό του σχολείου! Ασχολούνται με τις παραβατικές συμπεριφορές που ήδη έχουν εκδηλωθεί στο σχολείο οπότε παρεμβαίνουν είτε πυροσβεστικά είτε με άλλο τρόπο, αλλά μέσα από τη κοινή προσπάθεια που κάνουμε και με τους γονείς πολλές φορές γιατί ξέρετε παίρνουν οι γονείς τηλέφωνο και ζητούνε τα παιδιά τους να ακούσουν, να προσεγγίσουν τον ψυχολόγο ή τον κοινωνικό λειτουργό και να βγάλουν από μέσα τους, αυτόν τον θυμό ή την οργή, γονείς που δεν μπορούν να φέρουν βόλτα τα παιδιά τους και ζητούν βοήθεια του ψυχολόγου, δεν κακό, καλό είναι. Η κοινωνική λειτουργός και ο ψυχολόγος έχουν ένα τόσο βεβαρημένο πρόγραμμα κάθε φορά που πηγαίνουν στα σχολεία που είναι αδύνατον να αντέξει και ο εγκέφαλος τους, καίγεται. Έρχονται εδώ από τις 8:30 και φεύγουνε στις 14.00 έχοντας ακούσει μπορεί και 15 παιδιά, έχοντας συζητήσει μαζί τους και έχοντας επιφορτιστεί να επιλύσουν προβλήματα που προκύπτουν. Δεν γίνεται έτσι, πρέπει να υπάρχει μόνιμος ψυχολόγος και κοινωνική λειτουργός σε κάθε σχολείο και να ασχολείται με τα παιδιά του σχολείου».
