Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το όνειρο, μπορείς να στερήσεις τα πάντα και πάλι θα επιβιώσει, αν του πάρεις το όνειρο δεν πρόκειται να ζήσει ούτε μία μέρα είπε μεταξύ άλλων για τον χαρακτήρα του Δον Κιχώτη που ενσαρκώνει στην ομώνυμη παράσταση στο θέατρο του Ακοντίσματος ο σπουδαίος ηθοποιός Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Ο ίδιος μίλησε στον Alpha Radio για την παράσταση, τα νοήματα και τα μηνύματα που μεταφέρει στο κοινό αλλά και το σήμερα, το πώς ένα θρυλικό έργο των αρχών του 17ου αιώνα μπορεί να μιλήσει στην κοινωνία μας.
«Εμείς από τη φύση της δουλειάς μας ταξιδεύουμε στην περιπέτεια και στο όνειρο, όπως ακριβώς το κάνει και ο Δον Κιχώτης. Συνηθίζεται να λέγεται σήμερα ως ένα ταξίδι προς την ουτοπία, είναι λανθασμένη εκτίμηση διότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη το όνειρο. Στον άνθρωπο μπορείς να στερήσεις τα πάντα και πάλι θα επιβιώσει αν του πάρεις το όνειρο δεν πρόκειται να ζήσει ούτε μία μέρα. Η ψυχή μας είναι τόσο καλλιεργημένη αλλά και τόσο ξεχασμένη από τον ίδιο τον άνθρωπο, η ψυχή μας ξέρει καλύτερα από μας και τη λογική μας, φαντάζεται πράγματα, η φαντασία είναι κινητήριος μοχλός της ύπαρξής μας. Αυτά μας διδάσκει ο Θερβάντες με τον Δον Κιχώτη και δεν είναι καθόλου ουτοπικό το ταξίδι του, πόσω μάλλον δε η προσπάθειά του να επενδύσει στο καλό και στην καλοσύνη».
«Από όλες τις μάχες της ανθρωπότητας κάτι κερδίσαμε, ο Έλληνας φιλόσοφος Τάσης είπε τη μαγική κουβέντα ότι «με τη ταχύτητα που κινείται η τεχνολογία δεν προλαβαίνει να γραφτεί η ιστορία» και είχε απόλυτο δίκαιο, το οποίο είναι ανατριχιαστικό αν το σκεφτεί κάποιος. Άρα πόσο μάλλον σήμερα χρειαζόμαστε έναν Δον Κιχώτη να επαναφέρει τον άνθρωπο στο κέντρο της σημασίας και όχι τα χρηματιστηριακά τεχνολογικά επιτεύγματα. Πιστεύω ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη αυτό που είπε ο συγκεκριμένος φιλόσοφος και να στραφούνε προς τον άνθρωπο για να μπορέσουμε και εμείς να γίνουμε πιο καλοί πολίτες. Η ελπίδα ξέρετε πεθαίνει τελευταία».
«Κλασσικότροπα ανεβασμένη είναι αυτή η παράσταση, χωρίς ίχνη νεοτερισμού, έχει απίστευτη χαρά, έχει απίστευτο γέλιο, πραγματικά υπάρχουν σκηνές που και στο πρόσωπο του Σάντσο Πάντσα είναι ξεκαρδιστικές αλλά η διαφορά μας είναι ότι παρουσιάζουμε ένα Δον Κιχώτη τραγικό ήρωα, μπορεί οι γύρω του να το χλευάζουν και να γελούν μαζί του, αλλά αυτός πεθαίνει για τα πιστεύω του, τις αξίες του, κάνει το υπερβατικό του ταξίδι αλλά η τραγική του στιγμή ερεθίζει τους πάντες, δίνει το σωστό μήνυμα και είχαμε συμφωνήσει με τον Γ. Μπέζο, ότι δε πρέπει να χαθεί ο λυρισμός του έργου και να γίνει μία κωμωδία. Αυτό είναι ένα στοίχημα που κερδήθηκε ομολογώ και η συγκίνηση και στη χαρά και στο γέλιο είναι απίστευτη από το κοινό».
