Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εμποδίσουμε την έκδοση τελικών συμπερασμάτων σε ένα ευρωπαϊκό συμβούλιο εάν η Ε.Ε. δεν επιμείνει σε αυτά που αποφάσισε από το 2005, ότι η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει ανεπιφύλακτα την Κυπριακή Δημοκρατία και να συνεργαστεί για λύση το κυπριακού προβλήματος στη βάση των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό επεσήμανε σε συνέντευξη του στον Alpha Radio ο Γιαννάκης Ομήρου, πρώην υπουργός Άμυνας και πρώην πρόεδρος της ΕΔΕΚ σχετικά με τις εξελίξεις στο κυπριακό ζήτημα με την πρωτοβουλία του γ.γ. του ΟΗΕ διορίσει προσωπική απεσταλμένη την κ. Ολκίν Κουεγιάρ για να προσπαθήσει να γεφυρώσει διαφορές προσέγγισης σε ότι αφορά την μορφή λύσης του κυπριακού.
«Θα έλεγα ότι η συμπλήρωση 50 χρόνων από την τραγωδία του ’74, την προδοσία του πραξικοπήματος και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, βρίσκει το κυπριακό ίσως στη χειρότερη φάση του. Διότι μετά από δεκαετίες ατέρμονων και διακοινοτικών διαπραγματεύσεων το κυπριακό βρίσκεται σε ένα βαθύ αδιέξοδο. Έχετε αναφερθεί στην κίνηση του γενικού γραμματέα να διορίσει προσωπική απεσταλμένη την κ. Ολκίν Κουεγιάρ για να προσπαθήσει να γεφυρώσει διαφορές προσέγγισης σε ότι αφορά την μορφή λύσης του κυπριακού, έχει υποβάλλει την έκθεση της προς το γενικό γραμματέα και αναμένεται πλέον από το γενικό γραμματέα να υποβάλει ενδεχομένως μία πρόταση επανάληψης των συνομιλιών. Πράγμα το οποίο φαντάζει πολύ δύσκολο δεδομένων των θέσεων της τουρκικής πλευράς και του ψευδοκράτους για δύο κράτη και κυριαρχική λεγόμενη ισότητα του τουρκοκυπριακού μορφώματος. Κάτι το οποίο δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί η Κυπριακή Δημοκρατία και η ελληνική κυπριακή πλευρά».
«Έκανα αυτή την αναδρομή στις παρελθούσες προσπάθειες αυτής της 50ετίας για να αποδείξω ότι δυστυχώς και με ευθύνη δική μας το κυπριακό πρόβλημα αντί να παραμείνει ως είναι, πρόβλημα παραβίασης του διεθνούς δικαίου, πρόβλημα εισβολής και κατοχής, με τις ατέρμονες διακοινοτικές συνομιλίες δόθηκε διεθνώς η εντύπωση ότι το κυπριακό είναι ένα πρόβλημα ανάμεσα στις δυο κοινότητες και ότι δύο κοινότητες μέσα από συνομιλίες θα μπορέσουν να οδηγηθούν σε λύση. Όμως το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα αντιδικίας ή σύγκρουσης μεταξύ των δύο κοινοτήτων, είναι πρόβλημα παραβίασης του διεθνούς δικαίου και κατ’ επέκταση και του ευρωπαϊκού δικαίου από τη στιγμή που η Κύπρος από το 2004 αποτελεί ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας».
«Δυστυχώς εμπεδώθηκε αυτή η αντίληψη, αυτή η εικόνα διεθνώς, πράγμα το οποίο εμποδίζει και την έκφραση έμπρακτης αλληλεγγύης προς την προσπάθεια που κατέβαλαν όλες οι κατά καιρούς κυβερνήσεις για να οδηγηθεί το κυπριακό σε μία δίκαιη δημοκρατική, βιώσιμη όπως λέμε λύση του κυπριακού προβλήματος. Βέβαια ευπρόσδεκτη η πρωτοβουλία του γενικού γραμματέα, αναμένουμε από τον γ.γ. τι θα αποφασίσει υπό το φως της υποβληθείσας έκθεσης της κ. Ολκίν αλλά να σημειώσω το εξής, βεβαίωση υπάρχει και η διακοινοτική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Αλλά σε ότι αφορά την διεθνή πτυχή, για το ζήτημα της κατοχής, η αποχώρηση των στρατευμάτων, των εποίκων και οπ τερματισμός των αναχρονιστικών εγγυήσεων και του μονομερούς δικαιώματος επέμβασης είναι ζητήματα που πρέπει να λυθούν σε μία διεθνή διάσκεψη υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ασφαλώς της Ε.Ε. δεδομένης της ευρωπαϊκής ιδιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και των εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδα Τουρκία και Ηνωμένο Βασίλειο, ασφαλώς της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων».
«Σε αυτή τη διεθνή διάσκεψη λοιπόν θα αντιμετωπιστούν και θα επιλυθούν οι διεθνείς πτυχές του κυπριακού προβλήματος. Εκείνο που θα πρέπει να υπενθυμίζουμε συνεχώς είναι ότι και εδώ στην Κύπρο -έστω και αν πέρασαν 50 χρόνια- εξακολουθεί να υπάρχει όπως ακριβώς και στην περίπτωση της Ουκρανίας, ζήτημα ξένης εισβολής και κατοχής. Και ιδιαίτερα οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι οποίοι παρέχουν οπλικά συστήματα και άφθονη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία, θα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους και προς την Κύπρο όπου έχει συμβεί το ίδιο ακριβώς που συνέβη στην Ουκρανία. Ελλάδα και Κύπρος να διαμορφώσουμε μία στρατηγική σε σχέση με την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας, οι ευρωτουρκικές σχέσεις είναι το όπλο και η δαμόκλειος σπάθη για να πειθαναγκαστεί η Τουρκία σε εκλογίκευση της συμπεριφοράς της και για συμμόρφωση προς τους κανόνες του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου».
«Έχουμε το βέτο και η Κύπρος και η Ελλάδα όπως όλες οι χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο βαθμό που η Τουρκία θα συνεχίσει την στρεψόδικη στάση της, που θα συνεχίσει να περιφρονεί τις υποχρεώσεις έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εμποδίσουμε την έκδοση τελικών συμπερασμάτων σε ένα ευρωπαϊκό συμβούλιο εάν η Ε.Ε. δεν επιμείνει σε αυτά που αποφάσισε πρέπει να σας πω ήδη από το 2005, σε τελικά συμπεράσματα του ευρωπαϊκού συμβουλίου, ότι δηλαδή η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει ανεπιφύλακτα την Κυπριακή Δημοκρατία, να ανοίξει λιμάνια και αεροδρόμια στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα και να συνεργαστεί για λύση το κυπριακού προβλήματος στη βάση των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών και των αρχών και των αξιών της Ε.Ε. Έχουν περάσει πόσα χρόνια από το 2005 και η Τουρκία εξακολουθεί να περιφρονεί τις αποφάσεις της Ε.Ε. και του ευρωπαϊκού συμβουλίου. Τι πράττει η Ε.Ε. προς την κατεύθυνση εφαρμογής εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της Τουρκίας, ουδέν! Αυτή είναι η πραγματικότητα».
«Υπάρχει η θεωρία των χαμένων ευκαιριών την οποία προσωπικά δεν συμμερίζομαι, είχαμε το 2004 το περιβόητο σχέδιο Ανάν το οποίο πολύ καλά γνωρίζετε ότι απερρίφθη από τον κυπριακό ελληνισμό γιατί ήταν ετεροβαρές και δε θα έλεγα ότι αποτελούσε μία καλή ευκαιρία για λύση του κυπριακού προβλήματος γιατί ούτε ουσιαστικά η κατοχή τερματιζόταν δεδομένης της παραμονής τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη λύση, ούτε οι εγγυήσεις καταργούνταν, ούτε το μονομερές δικαίωμα καταργείτο και βεβαίως σε ένα σχέδιο 10 χιλιάδων σελίδων δεν μπορώ τώρα να απαριθμήσω τις αδυναμίες του και απαράδεκτες πρόνοιες του, όμως δεν διασφαλιζόταν ούτε μία λειτουργική πολιτεία. Αντίθετα ήταν τέτοιες οι πρόνοιες εκείνου του σχεδίου, που θα οδηγούσε την Κυπριακή Δημοκρατία σε μία δυσλειτουργία, σε αδιέξοδα και σε επανάληψη αυτού που συνέβη το 1963 όταν ουσιαστικά κατέρρευσε η συμφωνία του 1960 της Ζυρίχης και του Λονδίνου εξαιτίας δυσλειτουργικών ζητημάτων του κυπριακού συντάγματος».
