Προσπαθήσαμε να δώσουμε φωνή σε ανθρώπους που δε μιλάνε συχνά ή και καθόλου επεσήμανε η σκηνοθέτης του βραβευμένου ντοκιμαντέρ “Οι Μη Χαμένες Πατρίδες” Ευτυχία Φράγκου. Η ίδια μίλησε για το ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, τα γυρίσματα, την υποδοχή που έτυχαν στην Πόλη και την σημασία να μείνει άσβεστη η φλόγα του ελληνισμού στην Βασιλεύουσα.
«Το ντοκιμαντέρ αυτό ήταν μια μακρόχρονη διαδικασία, συμπέσαμε και με τα χρόνια του κορονοιού, αλλά και με το πραξικόπημα στη γείτονα χώρα, είχαμε διάφορες δυσκολίες στο διάβα μας. Αυτό το ντοκιμαντέρ είχε κάποιο θεϊκό χέρι ίσως, πάντα στην δύσκολη στιγμή κάποιος μας βοηθούσε, φυσικά οι Έλληνες της Πόλης αποτελούσαν για εμάς πολύ σημαντικούς αρωγούς γιατί μας ανοίξανε τις πόρτες τους και μας δώσανε τα κλειδιά, μας γνωρίσανε την Πόλη και για όσους γνωρίζουν είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, είναι ακανθώδεις οι διαδικασίες, δεν είναι όπως σε μία ευρωπαϊκή χώρα. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε μετά από 4 χρόνια, μέρος των γυρισμάτων έγινε στην Μακεδονία γιατί πλήθος πολιτών όταν φύγανε εγκατασταθήκανε στη Βόρειο Ελλάδα. Ένα άλλο μέρος των γυρισμάτων έγινε στο Παλαιό Φάληρο γιατί λόγω της εγγύτητας με την θάλασσα πολλοί κοσμοπολίτες αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί και φυσικά ένα μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στην Κωνσταντινούπολη».
«Είχαμε την μεγάλη τύχη και την μεγάλη τιμή να έχουμε μια παρέμβαση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο που δε το κάνει συχνά και πρέπει να πούμε στο ελληνικό κοινό ότι δεν είναι καθόλου εύκολο για το Οικουμενικό Πατριαρχείο που πρέπει να ικανοποιήσει και το τουρκικό ΥΠΕΞ, το ελληνικό ΥΠΕΞ, διαφορετικά κοινά δηλαδή. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι είναι αλλιώς να μιλάει κάποιος από την Θεσσαλονίκη και αλλιώς να μιλάει από το Πατριαρχείο στην Τουρκία, αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε πάντα πως οι άνθρωποι που είναι εκεί, αυτή η μικρή αλλά ζώσα κοινότητα δίνει μία πάρα πολύ άνιση μάχη, μιλάμε για 3.000 ανθρώπους σε μια πόλη 20 εκατομμυρίων. Οι αριθμοί δεν ήταν ποτέ υπέρ μας, πόσω μάλλον τώρα αλλά όσο υπάρχει το Πατριαρχείο, τα ελληνικά σχολεία, το Ζωγράφειο, η Μεγάλη του Γένους σχολή και το Ζάππειο, τα τρία εναπομείναντα ελληνικά σχολεία τίποτα δεν έχει χαθεί. Αυτό δεν είναι ένα μνημόσυνο, εγώ επειδή έχω κάνει πάρα πολύ ντοκιμαντέρ ομογένειας μπορώ να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι 500 χρόνια μετά το 1453 και την Άλωση κατάφεραν να διατηρήσουν θρησκεία, γλώσσα, ήθη και έθιμα, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία αυτό και το ντοκιμαντέρ αυτό ταξίδεψε σε 80 χώρες, βραβεύτηκε και έχει μουσική από την Ευανθία Ρεμπούτσικα».
«Με την Ευανθία Ρεμπούτσικα μας συνέδεε μία φιλία, όλη η ομάδα είναι παιδιά και εγγόνια προσφύγων οπότε είναι μια ομάδα που κατάγονται από την καθ’ ημάς ανατολή και η Ευανθία όπως πάντα και στην περίπτωση της πολίτικης κουζίνας που έγραψε μία εκπληκτική μουσική για την οποία βραβεύτηκε κιόλας, ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή να την έχω στο ντοκιμαντέρ. Όλοι οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ ήταν βραβευμένοι, ήταν η δική μας ντριμ τιμ. Μέσα στο ντοκιμαντέρ έχουμε μαρτυρίες 12 Κωνσταντινουπολιτών, κάποιοι από αυτούς παραμένουν εκεί κάποιοι από αυτούς είχανε φύγει μετά το Σεπτεμβριανά του 55’ ή τα γεγονότα του 64’ και του 73’ γιατί υπήρχαν πολλές φάσεις διωγμών. Προσπαθήσαμε να διαλέξουμε ανθρώπους που δεν είναι οι «σημαίνοντες» Έλληνες της Πόλης, προσπαθήσαμε να έχουμε ανθρώπους που δε μιλάνε εύκολα ή δε μιλάνε κάθε μέρα».
