Ο Τραμπ είναι η ειρωνεία της ιστορίας, ένας δισεκατομμυριούχος που έφτασε να γίνει στα μάτια της βαθιά περιθωριοποιημένης Αμερικής ο πολιτικός της εκφραστής εκτίμησε ο δημοσιογράφος και διευθυντής του SLPRESS Σταύρος Λυγερός, συμπυκνώνοντας γλαφυρά τι έφερε τον Τραμπ ξανά πίσω στην εξουσία. Άσκησε σκληρή κριτική στις οικονομικοπολιτικές ελίτ που δεν εκφράζουν πια τα λαϊκά στρώματα, μίλησε για τον τοξικό λόγο του Τραμπ, τον «επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ» Βανς, αλλά και το φαινόμενο της… ακροδεξιάς στροφής σε όλο τον δυτικό κόσμο.
«Επειδή υπάρχουν πολλοί μετά Χριστόν προφήτες εγώ θα περιοριστώ να σας πω το εξής, την ημέρα που άρχισε η ψηφοφορία δημοσίευσα ένα άρθρο το οποίο είχε έναν εύγλωττο τίτλο «Ο Τραμπ μπροστά στο Λευκό Οίκο το 2016 και το 2024». Το έλεγε ο τίτλος από μόνος του αλλά δε περιορίστηκα σε μια πρόβλεψη, έκανα μία σύνθεση των δημοσκοπήσεων οι οποίες έδειξαν καταληκτικά μέσω ενός αλγορίθμου ότι είχε ένα ξεκάθαρο προβάδισμα ο Τραμπ, αλλά όχι ένα προβάδισμα που ήταν 100% νίκη. Όμως έλαβα υπόψη ένα δεύτερο παράγοντα που δυστυχώς δεν τον είχαν λάβει υπόψη τους πολλοί δυτικοί γιατί δε τους άρεσε, κοιτώντας το 2016 και το 2020 διαπίστωνα ότι οι δημοσκοπήσεις έδιναν στον Τραμπ περίπου 4 μονάδες λιγότερο από ότι του έδωσαν οι κάλπες τελικά, εκτίμησα δικαιολογημένα ότι γιατί να μη γίνει και αυτή τη φορά. Όλη η ανάλυση πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες είναι ξεκάθαρες, δεν ήταν έκπληξη για μένα. Όχι γιατί επιθυμούσα να εκλεγεί ο Τραμπ, ξεχωρίζω το τι επιθυμώ από το τι εκτιμώ».
«Ο Τραμπ είναι τοξικό άτομο, πραγματικά ο λόγος του είναι τοξικός συχνά, αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Όλη η προεκλογική εκστρατεία και του Τραμπ και της Χάρις ήταν τοξική, υπήρχε λόγος γιατί αντάλλασαν και κοσμητικά επίθετα, η μεν Χάρις φασίστα τον ανέβαζε, ρατσιστή τον κατέβαζε αλλά πέρα από αυτό είχαμε και πράξεις. Έγιναν δύο απόπειρες δολοφονίας, η μία μάλιστα απέτυχε καθαρά λόγω τύχης. Αν δε μπούμε στον τρόπο σκέψης πως έφτασε εδώ αυτός ο τύπος, χάνουμε την ουσία. Ο Τραμπ με τον ιδιόρρυθμο, τοξικό συχνά τρόπο εκφράζει την βαθιά Αμερική, την Αμερική για την οποία δεν υπάρχει θέση στο τρένο της παγκοσμιοποίησης. Όλους εκείνους που το 2016 η Χίλαρι Κλίντον είχε αποκαλέσει αξιολύπητους. Άλλοι τους είπαν αμόρφωτους κτλ. Ο Τραμπ είναι η ειρωνεία της ιστορίας, ένας δισεκατομμυριούχος που έφτασε να γίνει στα μάτια της βαθιά περιθωριοποιημένης Αμερικής ο πολιτικός της εκφραστής».
«Αυτό το έκαναν οι Δημοκρατικοί που με μία λογική ελίτ, έστρεψαν την πλάτη στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων. Μπορεί να μην είναι ακριβώς σωτήρας ο Τραμπ αλλά είδαν την πρώτη 4ετία να βελτιώνεται κάπως η κατάσταση τους, αν και πρέπει να πούμε ότι ο Τραμπ της πρώτης τετραετίας ήταν απέναντι σε ένα σύστημα που ακόμη και οι προηγούμενοι ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι είχαν ψηφίσει την Χ. Κλίντον, ήταν ένας παρείσακτος που είχε εχθρική στάση απέναντι στο κόμμα. Τώρα δεν ισχύει αυτό, ελέγχει απολύτως το ρεπουμπλικανικό κόμμα».
«Μιλήσαμε για την τοξικότητα του Τραμπ, όταν έχεις το Δημοκρατικό κόμμα να επιβάλλει την woke κουλτούρα, δηλαδή να επιτρέπει σε παιδιά 13 ετών να κάνουνε εγχείρηση για να αλλάξουν φύλο χωρίς την συναίνεση των γονιών τους σε πολλές περιπτώσεις, ναι θα έχεις αντιδράσεις και αντιδράσεις ακραίες όπως το ζήτημα με τις αμβλώσεις. Γιατί είναι στη φύση και στη ζωή όταν το τραβάς πολύ από τη μία πλευρά το ελατήριο να πηγαίνει από την άλλη. Ότι δεν αρέσει στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση που ηγεμόνευε στις ΗΠΑ και ηγεμονεύει στην Ε.Ε., να θυμίσω ότι ο Όρμπαν έχει εκλεγεί 4-5 φορές με διευρυνόμενη πλειοψηφία, ότι ο Όρμπαν έχει βελτιώσει τη ζωή των Ούγγρων κατά πολύ σε σύγκριση με αυτή που ήταν πριν. Τα πράγματα δεν πέφτουν από τον ουρανό, δεν είναι κάποιος ιός που προσβάλει τους ανθρώπους και γίνονται ακροδεξιοί. Ο Όρμπαν είναι ένας άνθρωπος που έχει πει πράγματα –παρότι τον δαιμονοποίησανε και γω δεν είμαι στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο- έχει προστατεύσει την Ουγγαρία από την παράνομη μετανάστευση και την έχει προστατεύσει πάρα πολύ».
«Ο Βανς ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, ο οποίος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος το 2028, είναι τραμπισμός χωρίς Τραμπ, χωρίς τα τοξικά χαρακτηριστικά του Τραμπ. Ο Βανς είναι στα 40, είναι ένα παιδί από τα Απαλάχια όρη, από το πουθενά, η μάνα του ήτανε για νοσοκόμα τοξικομανής, μεγάλωσε στην φτώχεια και η γιαγιά του προστάτευσε και υπήρχαν πάντα οι πειρασμοί να παρασυρθεί σε παραβατικές συμπεριφορές, μπήκε στο Γέιλ με υποτροφία, αρίστευσε. Έγινε δικηγόρος και έρχονται οι μεγάλες εταιρίες να προσλάβουν τους καλύτερους απόφοιτους του Γέιλ, αυτός επειδή τον ειρωνεύτηκε ένα από τα μεγάλα αφεντικά για την καταγωγή του, -τα περιγράφει στο βιβλίο του αυτά- ξεσηκώθηκε και διακινδύνευσε την λαμπρή καριέρα του για να υπερασπίσει την καταγωγή του. Αυτός ο τύπος που πήγε και πολέμησε στο Ιράκ, είναι ένας άνθρωπος που εξελέγη πολύ μικρός γερουσιαστής και τώρα είναι αντιπρόεδρος, είναι από τη βαθιά Αμερική και είναι υπερήφανος για αυτό. Είναι κοινωνικά αριστερός και πολιτικά δεξιός, είναι ένα πολύ περίεργο υβρίδιο. Δεν έχει τον τραμπισμό και την τοξικότητα του λόγου του και μπορεί απέναντι στον οποιοδήποτε σοφιστικέ μορφωμένο δημοκρατικό να σταθεί απέναντι του και να τον αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις. Αυτός ο τύπος δε λέει τυχαία ότι εγώ θαυμάζω τον Ορμπαν, μπορεί να έχιε κάποια κοινά με την ακροδεξιά αλλά έχει και πολύ μεγάλες διαφορές.
«Αυτός ο τύπος της νέας δεξιάς, ή alt right όπως την ονομάζουν δεν έχει να κάνει μόνο με την Αμερική και με τον Τραμπ. Κοιτάξτε σε όλη την Ευρώπη, στη Γαλλία έχουμε τη Λεπέν, στη Γερμανία το AfD αλλά και τη Σάρα Βάγκενκνεχτ που υιοθετεί μια τέτοια ατζέντα και σαρώνει το κόμμα όντας αριστερό, έφυγε από το Die Linke και έρχεται δεύτερο κόμμα στην Αν. Γερμανία. Η Μελόνι είναι πρωθυπουργός στην Ιταλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Φιτσο –που είναι αριστερός αλλά με παρόμοια ατζέντα- στη Σλοβακία τον οποίον προσπάθησαν να δολοφονήσουν και σε άλλες χώρες όπως στην Αγγλία που ο Φάρατζ πήρε 16%, αυτά προσπαθούν να μας πουν ότι κάτι συμβαίνει. Αν δε ψάξουμε το κοινωνικό-πολιτικό υπόβαθρο που τροφοδοτεί αυτό το ρεύμα δεν θα έχουμε κάνει τίποτα. Βεβαίως αναδύεται αυτό το κοινωνικό ρεύμα επειδή η αριστερά περί άλλων τυρβάζει, έχει μετατραπεί σε σταυροφόρο του δικαιωματισμού και κατά μία έννοια έχει γίνει ένα δεκανίκι της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας –όχι στο οικονομικό- αλλά σε όλα τα άλλα επίπεδα».
