Το Δημοσθένειο «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», δηλαδή οι τελευταίες πράξεις είναι αυτές που αξιολογούν όλες τις προηγούμενες ήταν το σχόλιο του πρώην βουλευτή Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Δημήτρη Εμμανουηλίδη για τα όσα εκτυλίχθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά είναι σαν τις μπάμπουσκες είπε εννοώντας τις συνεχείς διασπάσεις από το σώμα της ανανεωτικής αριστεράς, ενώ αναφέρθηκε στις παθογένειες του χώρου, αλλά και την αλαζονεία που αρχίζει να επιδεικνύει η ηγεσία του κόμματος.
«Στέκομαι στο Δημοσθένειο «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» που σημαίνει ότι οι τελευταίες πράξεις είναι αυτές που αξιολογούν όλες τις προηγούμενες, με δεδομένο αυτό θα έλεγα ότι όσα διαδραματίστηκαν όλες τις προηγούμενες μέρες του συνεδρίου ήτανε τραυματικές οπωσδήποτε και δεν θα ήμουν ανειλικρινής αν έλεγα ότι για μία ακόμη φορά επέδειξαν την οδύσσεια των ταξιδιωτών της αριστεράς. Δηλαδή αυτά που ζήσαμε ήτανε από θλιβερά έως τραγικά μέχρι την στιγμή που επικράτησε η κοινή λογική η οποία διαχέονταν μέσα στο χώρο του συνεδρίου αλλά δεν είχαν πάρει μία τελική μορφή. Η τελική μορφή λοιπόν δόθηκε από τον Σωκράτη Φάμελλο που δεν είπε τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο από το ότι «σύνεδροι, σύντροφοι» βαριά η λέξη, συνέλθετε και πρέπει να βαδίσουμε το δρόμο της συνοχής όσο αυτή μπορεί να διασφαλιστεί μέσα από τόσα είχαν προηγηθεί».
«Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ανανεωτική αριστερά μοιάζει με την υπόθεση της μπάμπουσκα, μία κούκλα μέσα σε μία μεγαλύτερη, μέσα σε μία μεγαλύτερη, δηλαδή από το βασικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκαν με τη μορφή πολιτικών αποβολών και η περίπτωση της προέδρου της Πλεύση Ελευθερίας, και του ΜΕΡΑ25 και πιο μπροστά η ΛΑ.Ε και στη συνέχεια οι 11 της Νέας Αριστεράς. Όλες αυτές οι εκφάνσεις της αριστεράς παρουσιάστηκαν μέσα από την ίδια μήτρα και υπήρχε η περίπτωση να δημιουργηθεί ακόμη μία μικρότερη μπάμπουσκα μέσα από την διαφαινόμενη διάσπαση, πάντα μία διάσπαση φέρνει ακρωτηριασμό και απομείωση της δυναμικής μίας συλλογικότητας. Αποφεύχθηκε αυτό και στο σημείο αυτό έχω να πω ότι η πάλη δεν ήτανε ιδεολογική μόνο, ήτανε πάλη γενεών, γιατί από τη μία έχουμε την ορμή της νιότης όπως αυτή την πρεσβεύει ο Κασσελάκης, από την άλλη είχαμε όλη αυτή την επιγνωση και την ανησυχία παραδοσιακών στελεχών της αριστεράς που αφουγγραζόμενοι αυτή την ορμή ένιωσαν τον κίνδυνο μήπως τελικά δημιουργείται ένα πολιτικό όχημα χωρίς φρένο. Γιατί η ορμή συχνά απολήγει και στην αλαζονεία και δυστυχώς υπήρξαν τέτοιες στιγμές εκφρασμένες από τη στάση του προέδρου που δημιουργούσαν αυτό το αίσθημα».
«Εγώ θα λεγα ότι ένα όχημα έχει ανάγκη τόσο από τον κινητήρα όσο και από το φρένο, που σημαίνει δηλαδή ότι καλή η ορμή καλή πρόταξη του τα αλλάζουμε όλα, αλλά η αλλαγή αυτή πρέπει να έχει και μία συγκεκριμένη στόχευση και δε μπορεί να είναι βίαιη και αλαζονική. Αυτό που ζήσαμε δεν είναι συμβατό με την αιδημοσύνη της αριστεράς γιατί η αριστερά αν για κάτι χαρακτηρίζεται θετικό είναι ακριβώς για αυτό το μέτρο απέναντι στα πράγματα. Βέβαια μία αριστερά που με αυτή την πρακτική δεν έφερε αποτέλεσμα, πρέπει να αφουγγραζόμαστε το τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον κόσμο όπου δυστυχώς η αριστερά δεν βρίσκεται στα καλύτερά της, που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ένας φρέσκος αέρας ανανεωτικός οπωσδήποτε, ωστόσο όμως που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσει την ψυχή της. Εκεί νομίζω ότι βρίσκεται το διακύβευμα σε όλα αυτά που συνέβησαν στο συνέδριο, ναι μεν ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο πρόεδρος, είναι αδιαμφισβήτητα ο πρόεδρος, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί γιατί μόλις πριν από λίγους μήνες εκλέχθηκε από τη βάση με ένα ποσοστό που δεν αφήνει περιθώρια επιφύλαξης, ωστόσο όμως θα πρέπει να αντιληφθεί και ο πρόεδρος και το περιβάλλον του ότι δεν μπορεί να βαδίζει ερήμην αυτών των ανησυχιών που εκφράζονται από παραδοσιακά στελέχη του αριστερού χώρου που σε τελευταία ανάλυση δείχνουν και αυτοί με την στάση τους την αγωνία για το που πάει η αριστερά».
«Η παρέμβαση Τσίπρα στο παρα ένα του συνεδρίου δεν ήταν τίποτα παρά ένας τορπιλισμός στη διαδικασία του συνεδρίου. Η κοινή λογική και η κοινή πρακτική είναι αυτή που υπαγόρευε την φυσική παρουσία του προέδρου στο συνέδριο, έχει την απόλυτη στήριξη όλου του συνεδρίου για να ακουστεί επιτέλους ο λόγος του, ο οποίος θα είχε και ιδιαίτερη βαρύτητα. Η παρέμβαση του με αυτή τη μορφή που έγινε κάθε άλλο παρά διευκόλυνε την ουσιαστική λειτουργία του συνεδρίου, κάθε άλλο παρά διευκόλυνε την επεξεργασία πολιτικών θέσεων οι οποίες σημειωτέων δεν χάθηκαν από την ουσία του συνεδρίου. Μιλάμε για όλη αυτή την κατάσταση που διεξάγονταν μέσα στο χώρο του συνεδρίου, ωστόσο όμως υπήρχαν εξαιρετικά τραπέζια πολιτικής σκέψης, πολιτικής ανάλυσης και πολιτικής πρότασης, για την παιδεία, για την υγεία που ήταν ασφυκτικά γεμάτα και θέλοντας κάποια να τα παρακολουθήσω δε μπόρεσα λόγω της κοσμοσυρροής».
