Την άποψη πως η ύλη των μαθημάτων, ο τρόπος διδασκαλίας και ο τρόπος αξιολόγησης ανήκει τον 19ο αιώνα εξέφρασε μιλώντας στον Alpha Radio πρόεδρος Φροντιστών Καβάλας Αργύρης Μυστακίδης. Ο ίδιος μίλησε για την ολοκλήρωση των πανελλαδικών εξετάσεων, το τι τελικά σημαίνει το περίφημο «βατά θέματα» αλλά και την ανελαστικότητα του συστήματος αξιολόγησης των μαθητών στην χώρα μας.
«Οι πανελλαδικές ολοκληρώθηκαν για τα Γενικά Λύκεια, συνεχίζουν μέχρι την Παρασκευή τα επαγγελματικά και μετά παίρνουν σκυτάλη τα ειδικά μαθήματα και μέχρι το τέλος Ιουνίου. Για τους περισσότερους μαθητές σήμερα είναι μια μέρα ανακούφισης, είναι η πρώτη μέρα χωρίς υποχρεώσεις νομίζω ότι όλα κύλησαν καλά φέτος, δεν είχαμε υπερβολές, πέρα από τα γνωστά μικροπαράπονα και ήταν μια χρονιά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με θέματα τα οποία είχανε λογική και έδιναν τη δυνατότητα στα παιδιά να καταγράψουν επιδόσεις ανάλογες της προσπάθειας που κατέβαλαν όλη την χρονιά και αυτό είναι και το ζητούμενο πάντα να αποδίδουν τα παιδιά ανάλογα με την προσπάθεια τους».
«Τα βατά θέματα είναι μία λέξη κλισέ που ακούγεται πάντα, ακουγόταν φέτος πολύ ότι ήταν βατά τα θέματα. Βατά είναι τα θέματα όταν κινούνται μέσα στα πλαίσια όσων διδάσκονται τα παιδιά όλη την χρονιά, αυτά για τα οποία προετοιμάζονται όλη την χρονιά, υπήρχαν και χρονιές που ήταν πέραν της λογικής τα θέματα χωρίς αναφορές σε αυτά που τα παιδιά είχαν διδαχθεί και έμενε η πίκρα των παιδιών. Βατά θέματα δεν θα πει σε καμία περίπτωση εύκολα θέματα ή θέματα τα οποία μπορούν όλοι να γράφουν 20, δεν θα ήταν και αυτό λογικό και δεν θα ήταν και το ζητούμενο γιατί οι πανελλαδικές είναι ένας διαγωνισμός επιλογής υποψηφίων, θέλουμε να δούμε ποιοι είναι οι καλύτεροι, βέβαια πολύ μεγάλη κουβέντα μπορεί να ανοίξει εδώ αν με αυτόν τον τρόπο που γίνονται πραγματικά επιλέγουμε τους ανθρώπους για τις σωστές θέσεις, πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνεται αυτό και βλέπουμε το πιο κλασικό παράδειγμα είναι παιδιά που δεν έχουν εδώ τη δυνατότητα εισαγωγής όταν αναζητούν εναλλακτικές λύσεις στο εξωτερικό τα καταφέρνουν μία χαρά και γίνονται και πετυχημένοι επαγγελματίες και αναρωτιέσαι γιατί να μην έχει το δικό μας σύστημα ελαστικότητα, να μη δίνει δεύτερες ευκαιρίες στα παιδιά, να μη δίνει δυνατότητες σε ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να σπουδάσουν γιατί το κυριότερο είναι η θέληση, που μπορεί να υπερβεί και τα εμπόδια που υπάρχουν».
«Αυτό λείπει από το σύστημα μας το οποίο είναι ανεπίκαιρο, το 1964 ηταν η πρώτη χρονιά των πανελληνίων. Όλα ξεκίνησαν από το περίφημο σκάνδαλο Πίπα που η κ. Πίπα ήταν ανιψιά του πρύτανη της Αρχιτεκτονικής και είχε εισαχθεί από την πίσω πόρτα στο πανεπιστήμιο, είχε γίνει σάλος με τις εφημερίδες της εποχής, είχε υπάρξει μία δημόσια απαίτηση να εξορθολογιστεί το σύστημα, να γίνει αδιάβλητο γιατί τότε ξέρετε πήγαινε κάθε υποψήφιος κάθε χρονιάς στις σχολές και έδινε σε κάθε σχολή ξεχωριστά εξετάσεις, βέβαια υπήρχε προφανώς διαβλητότητα στο σύστημα και έτσι έγιναν οι πανελλαδικές. Μιλάμε για ένα σύστημα 60 ετών που πρέπει να επικαιροποιηθεί και να δίνει δυνατότητες πολλαπλής εξέτασης στους υποψηφίους, αυτό θα τους απαλλάσσει από το άγχος και κυρίως το εκπαιδευτικό μας σύστημα γενικά δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες και έχει μία άκαμπτη αξιολόγηση, η οποία είναι σου αποδίδω ένα βαθμό και τελείωσε. Αυτό γίνεται και σε όλες τις τάξεις δεν έχουμε διαδικασίες όπου ο υποψήφιος να μπορεί να αναστοχάζεται με βάση την επίδοση του, να επανέρχεται και να κάνει διορθωτικές κινήσεις και να βλέπει ότι διορθώνοντας κάποια πράγματα θα πάει καλά. Είναι μία κουβέντα που θα έπρεπε να συγκεντρώνει γενικά τα φώτα της δημοσιότητας και εμένα προσωπικά με θλίβει το γεγονός που παρότι διανύουμε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, δεν εστιάζεται καθόλου ο δημόσιος λόγος στο ζήτημα εκπαίδευση».
«Ότι έχω ακούσει είναι για το πώς θα μπούμε στο πανεπιστήμιο, το θεωρώ πραγματικά μία αέναη κουβέντα που συνεχίζεται επί δεκαετίες, αυτό είναι μία διαδικαστική λεπτομέρεια το πώς θα μπούμε στο πανεπιστήμιο. Θα έπρεπε να υπάρχει μία διακομματική συναίνεση να πούμε ότι καταλήγουμε σε ένα σύστημα το οποίο θα υποστηριχθεί από όλους όποιος και αν είναι στην ηγεσία. Το ζήτημα μας ως εκπαίδευση δεν είναι αυτό, αλλά το τι διδάσκουμε στα παιδιά μας, με ποιον τρόπο τα διδάσκουμε και με τι σκοπό τα διδάσκουμε, τι στόχο ακριβώς να πετύχουμε; Η ύλη των μαθημάτων, ο τρόπος διδασκαλίας ο τρόπος αξιολόγησης ανήκει τον 19ο αιώνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα αν δεν θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό που γίνεται».
