Τις δικές του αναμνήσεις από την χούντα των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της δημοκρατίας μοιράστηκε στον Alpha Radio o πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ Δημοσθένης Δημοσθενόπουλος. Ο ίδιος σε μία σπάνια αφήγηση για τα γεγονότα της χούντας, μίλησε για το μανιφέστο των δικηγόρων που συμμετείχε για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, για τις προσπάθειες να τον προσεγγίσει το καθεστώς ώστε να τον φιμώσει και τελικά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
«Σήμερα γιορτάζουμε την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας ύστερα από την 7ετή χουντική κατοχή της χώρας μας. Είμαι ο τελευταίος στην Καβάλα βουλευτής και υπουργός της πρώτης και δεύτερης περιόδου της μεταπολίτευσης, όλοι οι άλλοι συνάδελφοι έχουν εκδημήσει εις Κύριον. Αισθάνομαι την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής στους συναδέλφους που αγωνιστήκαμε για να αποκατασταθεί η δημοκρατική ομαλότητα. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν ήρθε σε μια μέρα, προηγήθηκαν πολλές διαβρωτικές ενέργειες κατά της χούντας από αγωνιστές οι οποίοι υπέσκαπταν το κύρος της. Κορυφαίο γεγονός ήταν η κατοχή της μεγαλονήσου μας, αυτό το μελανό κεφάλαιο το χρεώνεται η χούντα και η Ελλάδα. Ήταν οδυνηρή αυτή η χαριστική βολή στη χούντα».
«Πράγματι μία ομάδα ανθρώπων που δεν συμβιβάστηκαν με την χούντα συνεχώς δημιουργούσαν προβλήματα κυρίως λεκτικά, και αυτό ήταν πιο βαρύ για την χούντα. Όταν είδαμε ότι τα πράγματα δε πάνε καλά, αποφασίσαμε μια ομάδα δικηγόρων, τελικά μείναμε 16 της Καβάλας, ένα μανιφέστο για τους πολιτικούς κρατούμενους. Εξηγήσαμε ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζονται πολίτες εν καιρώ ειρήνης και όχι από το φυσικό τους δικαστή, άρα όλοι αυτοί που ήταν στις φυλακές κακώς βρίσκονται εκεί και ότι θα έπρεπε να δικαστούν από το φυσικό δικαστή. Το ΒΗΜΑ σε κύριο άρθρο έγραψε για τους 16 δικηγόρους της Καβάλας, βεβαίως είχαμε αντιδράσεις τηλεφωνικές και απειλές ότι θα ανακαλούσε η χούντα τα διατάγματα διορισμών των δικηγόρων που είχαν υπογράψει οπότε θα μέναμε όλοι άνευ εργασίας. Δεν καμφθήκαμε όμως, υπογράψαμε συνειδητά ως ελεύθεροι Έλληνες πολίτες».
«Ακολούθησε μία αντίδραση από πολλούς δικηγορικούς συλλόγους της Ελλάδος, και μας αποδοκίμαζαν ότι δεν ερμηνεύουμε τα πράγματα σωστά και τότε τους απαντήσαμε ξανά ότι κύριοι δεν έχετε λόγο, διότι δεν είστε αιρετοί, είστε διορισμένοι, άρα εκφράσατε τον εαυτό σας και μόνο συνεπώς δε μπορείτε να μιλάτε εκ μέρους όλων των δικηγόρων. Έγινε δεύτερο κύριο άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ όπου ανέφερε, οι επιστήμονες δεν είναι ικανοί να εκλέξουν τις διοικήσεις τους; Και μετά άρχισαν οι κατ’ ιδίαν ενοχλήσεις, παραμονή Χριστουγέννων με παίρνει τηλέφωνο ο διοικητής ασφαλείας, γιατί υπέγραψες αυτή την διακήρυξη μου λέει; Του λέω ότι μόνο την υπέγραψα αλλά και την συνέταξα μαζί με άλλους συναδέλφους και είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Αφού ανταλλάξαμε ορισμένες κουβέντες, μου λέει θα τα ξαναπούμε, καταλαβαίνεις αμέσως τι θα πει».
«Σε λίγες μέρες έρχεται ένας λογαχός στο γραφείο μου, μου λέει σήμερα το απόγευμα η ώρα πέντε να παρουσιαστείτε στο γραφείο του κ. ταξιάρχου. Λέω τη γυναίκα μου το μεσημέρι, ετοίμασε ένα βαλιτσάκι με κάνα προσόψι μέσα και καμιά αλλαξιά, γιατί δε ξέρω που θα καταλήξω. Πήγα στις 5 ήταν ένας ταξίαρχος καλή του ώρα, Μανωλαράκης Κρητικός ήταν, μου λέει γιατί κύριε Δημοσθενόπουλε αρνείστε να μιλήσετε για την επανάσταση; Εγώ πριν μερικές μέρες του λέω, επήγενα στα χωριά και μιλούσα για την δημοκρατία και την ελευθερία, τώρα τι να τους πω, ότι σας έλεγα ψέματα; Ότι σας παραπλάνησα και τώρα είδατε το φως με την επανάσταση; Αυτά δε γίνονται του λέω και είμαι πρόθυμος να υποστώ τις συνέπειες. Μου λέει κάτσε κάτω, εγώ Κρητικός είμαι αλλά τα κάνατε σκατά, γιατί χαλάσατε τη δημοκρατία που είχατε; Και του λέω οι φίλοι σας οι αμερικανοί την χαλάσανε και σας έφεραν εδώ. Τελικά φύγαμε με εγκαρδιότητα! Την άλλη μέρα έρχεται ο λοχαγός στο γραφείο μου με άλλο ύφος τώρα και λέει, ο κύριος ταξίαρχος θέλει να ξέρει εάν δέχεστε να γίνεται πρόεδρος του λιμενικού ταμείου. Πρόεδρος ήταν τότε ο αείμνηστος Γ. Πρυμικίδης διευθυντής της εφημερίδας Ταχυδρόμος. Λέω ευχαριστώ πολύ για την προσφορά αλλά πριν μια μέρα μου ζήτησε να μιλήσω για την επανάσταση και δεν δέχθηκα, εκείνο χωρίς λεφτά, ενώ αυτό που μου προτείνει τώρα έχει χρήματα, δε μπορώ να το δεχθώ, τον ευχαριστώ πάρα πολύ».
«Την άλλη μέρα έρχεται πάλι ο λοχαγός, ο κ. ταξίαρχος λέει αφού δε θέλετε χρηματική αμοιβή σας προτείνει να γίνετε έφορος προσκόπων, αυτός ήθελε να με εκθέσει. Λέω ευχαριστώ, πάρα πολύ μεγάλη μου τιμή αλλά εγώ μεγάλωσα με τη νεολαία του Μεταξά, δε ξέρω να δένω κόμπους, ούτε να πιάνω κοντάρια, πως θα γίνω έφορος των προσκόπων; Μετά από λίγες μέρες με φωνάζει ο νομάρχης, μου λέει θα θέλαμε πολύ να βγείτε να μιλήσετε για την επανάσταση, του είπα και αυτού εγώ έχω αυτές τις πεποιθήσεις δεν είναι δυνατόν να γίνω ρεζίλι. Προς τιμή ήταν εκεί ο Ευαγγελίου, δήμαρχος Καβάλας, παρεμβαίνει και λέει του νομάρχη μην επιμένεις ο κ. Δημοσθενόπουλος είναι από άλλη πάστα. Είχε προηγηθεί με τον Ευαγγελίου να μιλήσω ως αρχηγός ομάδος για διάφορα θέματα και το αρνήθηκα και μια μέρα βλέπω πηγαίνοντας σπίτι, με σταματά και μου λέει έμαθα ότι αρνηθήκατε να συμμετάσχετε στην ομάδα αυτή για να μιλήσετε. Σας συγχαίρω για το θάρρος και την τόλμη να αρνηθείτε και δεν υπάρχει κανένα θέμα περαιτέρω, προς τιμήν του Ευαγγελίου. Υπήρχαν και από αλλού πιέσεις, ορισμένοι ενέδωσαν και μίλησαν, ορισμένοι αρνήθηκαν, αλλά οι 16 δικηγόροι στάθηκαν βράχος ακλόνητος και αυτό τους στοίχησε πάρα πολύ. Διότι δεν ήτανε μία χειροβομβίδα ή ένα βαρελότο αλλά ήταν η αμφισβήτηση της νομιμότητος του πραξικοπήματος και αυτό τους στοίχησε από οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση. Στην πόρτα μου πάντοτε ήταν ένας της ασφάλειας, επειδή είχαμε μία οικειότητα του έλεγα ρε Κώστα, πήγαινε στο γαλακτοπωλείο να καθίσεις, μη κάθεσαι στην πόρτα μου. Μου έλεγε εδώ κάνω βόλτες, και του λεγα πήγαινε κάτσε γιατί ο κόσμος φοβάται να ανέβει στο γραφείο μου! Υπήρξαν Καβαλιώτες που δεν ενέδωσαν στην χούντα, Έλληνες έχασαν την ελευθερία τους, έχασαν την ζωή τους ή την οικογένεια τους και δεν ζήτησαν τίποτα σε ανταπόδοση. Κλίνω το κεφάλι μου ευλαβικά και αποτίω φόρο τιμής προς όλους αυτούς οι οποίοι μας έδωσαν την ελευθερία μας».
«Η δημοκρατία απεκαταστάθη εν μέσω πανηγυρισμών, ούτε που καταλάβαμε πως έπεσε η χούντα. Έπεσε μόνη της, βγήκαμε στους δρόμους και τραγουδούσαμε τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Ήταν μια καλή περίοδος που κράτησε αρκετό καιρό, σχηματίστηκε η κυβέρνηση εθνικής ενότητος και έγιναν οι πρώτες εκλογές και μετά τις εκλογές έγινε το δημοψήφισμα για τη παλλινόρθωση ή μη της βασιλείας και απεδοκιμάσθη η βασιλεία με 70%. Έκτοτε λειτουργεί η δημοκρατία και είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δημοκρατικής ομαλότητας από συστάσεως του ελληνικού έθνους! Είναι 50 χρόνια χωρίς καμία αναταραχή, υπάρχουν οι δυσκολίες, οι εγκληματικές ενέργειες ορισμένων οργανώσεων όμως η δημοκρατία λειτουργεί, και η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία γίνεται ομαλά, οι εκλογές χωρίς κανένα επεισόδιο και είμαστε η χώρα με την μεγαλύτερη ελευθερία από όλη την Ευρώπη. Εάν πετύχαμε την μεταπολίτευση την πετύχαμε διότι ήμασταν ενωμένη, δεν υπήρχε διάκριση αν ήσουν αριστερός ή δεξιός, είχαμε ένα στόχο, να δώσουμε στον κόσμο το δικαίωμα να μιλά και να εκφράζεται ελεύθερα. Το πετύχαμε, σήμερα βρισκόμαστε εν μέσω δύο πολέμων, σε μια γειτονιά που όλοι επιβουλεύονται ένα μέρος της πατρίδος μας. Εκείνο που μας διδάσκει η σημερινή μέρα είναι ότι η δημοκρατία δεν φοβάται από κανέναν εχθρό, φοβάται μόνο από τον εσωτερικό και πρέπει ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε τον κάθε εξωτερικό κίνδυνο».
