Μία μοναδική τύχη και ένα μοναδικό εισιτήριο μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ πλάι στους σημαντικότερους Έλληνες και να τους ζήσω, να τους γνωρίσω και να κατακτήσω την φιλία τους αναφέρει ο συγγραφέας Νίκος Γκροσδάνης για το βιβλίο του «Έτσι τα γνώρισα, έτσι τα αγάπησα». Ο ίδιος μίλησε για την εμπειρία του στο περίφημο Μεντιτερανέ παλλάς όπου γνώρισε ανθρώπους όπως ο Ελύτης, ο Σεφέρης και η Μερκούρη και πως αποφάσισε τις μικρές αποσπασματικές ιστορίες να τις κάνει ένα μοναδικό βιβλίο – λεύκωμα.
«Ορισμένα από αυτά ήδη είχαν δημοσιευτεί στο υπέροχο «Περι-ωδικό της πόλης» του ομίλου σας και ήμουν πολύ υπερήφανος που αυτό το περιοδικό ήταν της Βόρειας Ελλάδας και λυπάμαι αφάνταστα που δεν κυκλοφορεί πια ελπίζοντας κάποια στιγμή να επανακυκλοφορήσει. Εκεί λοιπόν μου δόθηκε αυτή η χάρη, αυτή η τύχη θα έλεγα να γράψω αυτά τα κομμάτια, να σωθούν και πολλοί που τα είχαν διαβάσει κατά καιρούς έλεγαν τι κρίμα αυτά πρέπει να μαζευτούν κάποια στιγμή και να γίνουν ένα βιβλίο μαζί με άλλα και τα λοιπά. Τότε γελούσα εγώ και έλεγα εντάξει αυτό γράφτηκε συγκεκριμένα για κάποιο έντυπο, διαβάστηκε, τελείωσε. Έτσι πολλά από αυτά ήτανε διαχρονικά, θέλω να πω ότι ένα κομμάτι μπορεί να επίκαιρο όπως τη μέρα που γράφεται, αλλά κάποια από αυτά διατηρούν τη φρεσκάδα τους όσα χρόνια κι αν περάσουν και ιδιαίτερα να πρόκειται για κάποια πρόσωπα πολύ σημαντικά που βάλανε το λιθαράκι τους σε αυτή την ερμη την χώρα που ακόμα λέγεται Ελλάδα. Αυτό που είπε ο υπέροχος ποιητής μας ο Γιώργος Σεφέρης, όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Αυτή την Ελλάδα ήθελα και θέλω να μιλώ και να γράφω».
«Έλεγα και λέω πάντα μερικά από αυτά τα είδωλα είναι καλύτερα να τα κρατήσουμε στη μνήμη μας όπως τα φανταστήκαμε παρά να τα γνωρίσουμε από κοντά, γιατί το είδωλο ξεθωριάζει. Δε συμβαίνει βέβαια με όλους αλλά με μερικούς και δυστυχώς πολύ διάσημους ναι συμβαίνει, αναφέρατε το Μεντιτερανέ παλλάς, το υπέροχο ξενοδοχείο που λέγανε ότι ήταν το παλάτι της Μεσογείου και δεν ήταν καθόλου υπερβολή αυτή. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια, μάλιστα όταν γράφτηκε το πρώτο βιβλίο «Οδός Μεντιτερανέ παλλάς» όπου ήθελα να αναφερθώ σε αυτό το μύθο, κάποια υπέροχη κυρία από την Καβάλα, η κ. Τριανταφυλλίδου έγραψε μία πολύ όμορφη κριτική και στο τέλος λέει το Μεντιτερανέ παλλάς δεν υπάρχει πια, γκρεμίστηκε και στη θέση του ορθώθηκε ένα βιβλίο».
«Από τύχη βρέθηκα μέσα σε αυτό το παλάτι της Μεσογείου για 12 χρόνια περίπου μέχρι το σεισμό που κατεδαφίστηκε πια και εκεί σπούδασα, εκεί ολοκληρώθηκα, εκεί έμαθα τα πάντα, εκεί γνώρισα την τύχη που μου έδωσε αυτό το εισιτήριο και ο σημαντικός λόγος ήταν ότι πουθενά αλλού και για κανένα λόγο δεν θα μπορούσα να γνωρίσω από κοντά αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους και όταν λέω να γνωρίσω, δεν έφτανε το «καλημέρα σας κύριε Ελύτη, κύριε Σεφέρη, κυρία Μελίνα» αλλά να τους πλησιάσω, να τους κατακτήσω, να με αγαπήσουν, να γίνουμε φίλοι και να κρατήσω αυτή την εξαίσια συντροφικότητα. Από αυτούς έμαθα τα πάντα, από αυτούς τους δασκάλους γιατί περί δασκάλων επρόκειτο χωρίς οι ίδιοι να κάνουν τους δασκάλους και εγώ να ρουφώ αυτή τη γνώση ανελέητα, να μην αφήσω τίποτα γιατί ήθελα να μάθω όσο τίποτα άλλο όταν έφυγα από το Πράβι».
