Νιώθω λίγο ως παιδί διαζευγμένων γονιών, τα διαζύγια αυτά αφήνουν τραύματα με μεγάλη αντιπαλότητα σχολίασε ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Εμμανουηλίδης για το νέο κύμα αποχωρήσεων από το κόμμα. Εξήγησε σε όλους τους τόνους πως τα κομματικά στελέχη δεν έπρεπε πρώτα να σκεφτόνται το κόμμα αλλά την κοινωνία, την οποία ποτέ δεν ρώτησαν τι χρειάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου ήταν η αποχώρηση των 9 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ σκέφτομαι την έρμη την κοινωνία, το να σκεφτεί κανείς την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο, την τύχη της κοινωνίας πρέπει να σκεφτούμε και πάνω σε αυτή τη βάση έπρεπε να παίρνονται οι αποφάσεις από στελέχη που υπηρέτησαν την πολιτική για δεκαετίες και που η δράση τους ήταν συνυφασμένη με την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Στην αριστερά υπάρχει το σύνδρομο του Κάιν και του Άβελ δυστυχώς, αν μετρήσουμε τις αποχωρήσεις, τις αποσχίσεις, τις παραιτήσεις, είναι πολύ περισσότερες από αυτές που έχουν σχέση με μία συντεταγμένη κομματική πορεία μέσα στον πολιτικό χρόνο».
«Τι φταίει, ίσως ο υπέρμετρος έρωτας στις προσωπικές απόψεις που ο καθένας φέρνει και τις θεωρεί ευαγγέλιο κοινωνικό. Αυτό νομίζω είναι το μεγάλο πρόβλημα, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η κοινωνία θέλει μικρά πράγματα και με αυτά τα μικρά πράγματα να τακτοποιείται και να πορεύεται σε ένα δρόμο μιας συνεχούς προόδου, μόλις ξεφύγαμε από τα μνημόνια ο καθένας προσπαθούσε να επιρρίψει τις αιτίες της αποτυχίας στον άλλο, ποιας αποτυχίας άλλωστε, φύγαμε με 31.5%, δηλαδή μια παρακαταθήκη κοινωνική και πολιτική που αν υπήρχε στοιχειώδης ενσυναίσθηση της ιστορικότητας του χώρου μας, θα έπρεπε όλοι τα μανίκια, να κάνουμε ο καθένας την αυτοκριτική του και επιτέλους να λέγαμε στην κοινωνία ότι υπάρχει ένα ανάχωμα πολιτικό που μπορεί να αντισταθεί σε αυτή την κοινωνική λαίλαπα της Νέας Δημοκρατίας».
«Αυτά τα αναχώματα σήμερα είναι τσουβάλια που μπαίνουν μπροστά στις πόρτες για να μην πλημμυρίσουν τα σπίτια. Όταν όμως το τσουνάμι είναι τέτοιο που αυτά τα συμπαρασύρει στα πρώτα λεπτά καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει στεγανότητα και δεν υπάρχει προσπάθεια ουσιαστική να αναχαιτιστεί το νεοδημοκρατικό τσουνάμι. Οι άνθρωποι βέβαια κάνουν αυτό που πρέπει, ζούνε μέσα στη μέση του 41,5% και αφήνουν τους μεθυσμένους από προσωπική αλαζονεία, -γιατί τέτοια τελικά εκδηλώνεται- μη μου πείτε ότι είναι η αγωνία, η αγωνία είναι για την κοινή τύχη. Δεν μπορεί να είναι για το κόμμα και πού θα πάει το κόμμα και αν θα πάει καλά το κόμμα».
«Βέβαια πρέπει να πούμε ότι όλοι αυτοί που από τη μία βρίσκονται αντιμέτωποι με την καινούργια ηγεσία δυστυχώς –το λέω με πικρία- γιατί πολλούς από αυτούς τους συντρόφους, λέξη πολύ βαριά που πολύ εύκολα εκστομίζεται, ένιωσα πραγματικά την βαθιά εκτίμηση για την αριστεροφροσύνη τους την μετρημένη αριστεροφροσύνη που μπορεί να απαντήσεις στα προβλήματα των καιρών και όχι σε μία ορθοδοξία τέτοια που γίνεται εν τέλει αναποτελεσματική στο να γιατρέψει πληγές. Δεν μπορεί ο κ. Χαρίτσης, η κ. Αναγνωστοπούλου, η επαμφοτεριζουσα μέχρι τώρα Θεανώ Φωτίου, είναι προσωπικότητες πολιτικές που τις χρειάζεται ο τόπος, τις χρειάζεται για το στέρεο αριστερό τους στίγμα. Μέσα από αυτόν το κατακερματισμό των δυνάμεών και μέσα από αυτή την απαξιωτική σε τελευταία ανάλυση αντίληψη της κοινωνίας για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνετε ότι αυτά τα πράγματα θέλουν το χρόνο για να αναταχθούν, πιστεύω και σε αυτό είμαι βέβαιος ότι κενά στη ζωή όπως και στη φύση δεν υπάρχουν, αλλά ο χρόνος δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο σεβασμό που θα έπρεπε από όλους τους πολιτικούς που θητεύουν στην πολιτική και τα μικρά ζητούμενα, οι κοινές στοχεύσεις είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές και θα έπρεπε αυτές οι στοχεύσεις να γίνουν πιλότος στην πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Προσωπικά θα ήθελα να σεβαστούν όλοι τον πολιτικό χρόνο, να το σεβαστούμε, να αφήσουμε τον Κασσελάκη, να του δώσουμε ελάχιστη πίστωση χρόνου, γιατί εδώ τα όπλα βγήκαν από την πρώτη μέρα. Βέβαια δεν ευελπιστώ πολλά πράγματα γιατί ο άνθρωπος δεν έχει γνώση της ιστορικής και της πολιτικής πραγματικότητας, είναι ένα ευφυές άτομο που πολύ λίγο θα μπορούσε να στηρίξει αυτή την προσπάθεια όμως ας δινόταν λίγος χρόνος γιατί ο χρόνος είναι αυτός που αναδεικνύει και τις δυνατότητες και τις αδυναμίες. Οι αποχωρήσεις αυτές φέρνουν διαλυτικές συμπεριφορές σε ένα χώρο που θα έπρεπε να είναι στραμένος στην κοινωνία και όχι στα συντροφικά μαχαιρώματα. Δεν είμαι σε θέση να υποστηρίξω κάτι που από την φύση του είχε την λογική της ελεύθερης πτώσης, να είμαστε ακριβείς. Όταν φύγαμε από την κυβέρνηση το 2019 φύγαμε με ένα ποσοστό του 31,5, φορτωμένοι με μνημόνια, με Πρέσπες και με τις αδυναμίες μιας κυβέρνησης για πρώτη φορά. Που έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ με όλα αυτά τα στελέχη, που ήτανε προβεβλημένα πρωτοκλασάτα στελέχη στην περίοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2019 μέχρι το 23, που έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν η λογική της ελεύθερης πτώσης και δεν πείθομαι ότι ένας από αυτούς θα μπορούσε να ανατάξει το κόμμα. Άρα υπήρχε η αναζήτηση ενός προσώπου που πραγματικά θα τάραζε τα νερά, όμως εδώ τα νερά παραταράχτηκαν και δημιουργήθηκαν ένα βέρτιγκο από τις απόψεις Κασσελάκη. Και οι υποστηρικτές του λειτούργησαν εμπρηστικά όπως εμπρηστική ήταν και η στάση όλων των διαφωνούντων, δεν ήταν λόγια αυτά που εκστομίστηκαν. Νιώθω λίγο ως παιδί διαζευγμένων γονιών, τα διαζύγια αυτά αφήνουν τραύματα με μεγάλη αντιπαλότητα. Έχω την πίκρα ότι δεν ρώτησαν όχι τα στελέχη αλλά την κοινωνία τι ζητάει από τον ΣΥΡΙΖΑ».
