Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την παραίτηση Τσίπρα ως μονόδρομος μετά τις τρεις του ήττες, χωρίς όμως να παραγνωρίζεται πως πήρε ένα κόμμα της αριστεράς από το 3% και την έφερε στο 36% είπε ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Δημήτρης Εμμανουηλίδης στον Alpha Radio. Μίλησε όμως και για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας που δεν αντιλήφθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και έφερε την συντριπτική του ήττα αλλά και για τις αδυναμίες του Α. Τσίπρα που κατέτρωγαν την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
«Το βράδυ των εκλογών σε μία συντροφιά συντρόφων κατέθεσα την άποψή μου ότι ο Αλέξης δεν μπορεί παρά να υποβάλλει την παραίτηση του. Και αυτό γιατί ένας αρχηγός που έχει στο παθητικό του τρεις ήττες δεν μπορεί παρά να αναλάβει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Δυσανάλογο βάρος γιατί μη ξεχνάμε ότι ο Α. Τσίπρας ήταν ο πολιτικός που πήρε την αριστερά από το 3% και την έφερε στο 36%. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι το γεγονός ότι έχει στόφα ηγετική, έχει την δυνατότητα να συνομιλεί με την κοινωνία και τα ποσοστά των εκλογών έρχονται και παρέρχονται, εκείνο που μένει είναι η εγκυρότητα της πολιτικής προσωπικότητας. Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν είχα πει ότι είναι μονόδρομος η παραίτησή του γιατί και έχει βαστάξει τεράστια βάρη όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική με κορυφαία στιγμή το 2015-19 και την θητεία του στα έδρανα της αντιπολίτευσης έως το 2023».
«Η δύναμή του ήταν ότι ο Α. Τσίπρας κυριαρχούσε σε όλο το πολιτικό πεδίο και όχι μόνο στον Ελλαδικό χώρο, η πολιτική προσωπικότητα του είναι αναγνωρισμένη και μόνο οι μικρόνοες και οι μικρόψυχοι δεν μπορούν να την αντιληφθούν. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε εκείνη την ιταμή και πραγματικά θλιβερή δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη όταν ως νικητής των εκλογών αντί να βρει να πει δύο σωστές κουβέντες για τον ηττημένο μετέτρεψε τον ηττημένο σε νικητή και του νικητή σε ηττημένο. Ξέρετε πολλές φορές στην ιστορία υπάρχουν σημεία που πρέπει να τα αφουγκράζεται κανείς και να τα αξιοποιήσει στην πολιτική και όχι μόνο πορεία. Έλεγα ότι όταν έχεις τον Ιμπραήμ και το περίφημο φίλημα στο νεκρό Παπαφλέσσα είναι χαρακτηριστικό αυτής της αστικής, της ανθρώπινης ευγένειας, δε βρέθηκε μια κουβέντα τίμια και τον στόλισε με την τοξικότητα και την αναξιοπιστία. Είναι θλιβερή γιατί ακόμη μία φορά δείχνει το μέγεθος του ανδρός, τόσος και τέτοιος ήταν γιατί το 41% μπορεί να είναι μια πρόσκαιρη επιτυχία, φερμένη από κανάλια που πάντοτε δεν είναι αυτά που έχουν αντιστοίχηση με την κοινωνία, ωστόσο η ιστορία είναι αδέκαστη και κρίνει τα πράγματα με τις σωστές τους διαστάσεις».
«Στα μειονεκτήματα τους ήταν ότι ευάλωτος συναισθηματικά ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να ασκήσει το ρόλο του ηγέτη με τα θετικά και τα αρνητικά χαρακτηριστικά που καμιά φορά και τα αρνητικά είναι επιβαλλόμενα στην πολιτική. Εννοώ ότι όταν έβλεπε ότι στο κόμμα άλλος για Χίο τράβαγε και άλλος για Μυτιλήνη και όταν βλέπει ότι υπάρχουν διαβρωτικές δυνάμεις που υποσκάπτουν τελικά όχι το μέγεθός του προέδρου αλλά την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, εκεί έπρεπε να παρέμβει και να πει μέχρις εδώ. Δεν το έκανε και προσωπικά του το καταμαρτυρώ στις αδυναμίες αλλά δεν έγινε λόγω της συναισθηματικής ευαλωτότητας που πίστευε ότι μπορεί τα πράγματα να τα φέρει σε σωστό δρόμο ακόμη ακόμη και με την στάση του και την ήπια συμπεριφορά του.
«Τώρα το δεύτερο είναι το πως χάθηκε αυτή η μάχη και μάλιστα με συντριπτικά ποσοστά, χάθηκε γιατί οι κοινωνίες εξελίσσονται και χρέος των πολιτικών κομμάτων είναι να παρακολουθούν αυτές τις εξελίξεις. Κατ΄ ανάγκη εξέλιξη δεν είναι με θετικό χαρακτηριστικό, η περίοδος της σε Μητσοτάκης διακυβέρνησης ήταν μια προσπάθεια να μετατρέψει έναν λαό σε λαό υπηκόων και στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο με τα κάθε είδους pass και επιδόματα, δηλαδή μετέτρεψε έναν λαό με υψηλό το φρόνημα της αξιοπρέπειας σε μία κοινωνία ανθρώπων που τακτοποιούνται με μικρές δόσεις επιβίωσης. Αυτό δεν το αντιληφθήκαμε όπως και το ότι η πολιτική έχει μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, το γήπεδο μιας επικοινωνίας που είναι αποδεκτή καταρχάς, αλλά όταν γίνεται με όρους χάλκευσης της πραγματικότητας της κοινωνικής της οικονομικής της πολιτικής, τότε γίνεται άκρως επικίνδυνη. Η επικινδυνότητα του πράγματος δεν έγινε αντιληπτή από τον χώρο μας και αφεθήκαμε εν υπνώσει για να βαυκαλιζόμαστε με τις αρχές της αριστεράς που είναι διαχρονικές αλλά θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να παρακολουθούν και τα μηνύματα των καιρών. Μείναμε πίσω ως προς αυτό, οι αξίες της αριστεράς παραμένουν, ωστόσο εκείνο που δεν έγινε αντιληπτό και κατορθωτό ήταν το να μπορέσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα να την εγκιβωτίσουμε μέσα στο σύστημα αξιών της αριστεράς».
