Για την αναπηρία και ειδικότερα τον αυτισμό μίλησε στον Alpha Radio ο αρχιμανδρίτης πατέρας Απόστολος Καβαλιώτης. Επεσήμανε πως τα άτομα με αναπηρία δεν χρειάζονται ούτε αποζητούν τον οίκτο, αλλά η γνώση είναι αυτή που θα κάνει ευκολότερη την ζωή τους και θα αναπτύξει τις δεξιότητες τους. Μίλησε όμως και για τα βήματα υποβοήθησης αυτών των ατόμων από την πολιτεία τα τελευταία χρόνια.
«Είναι ζήτημα γνώσης, δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, είμαι ένας επαγγελματίας στην ειδική αγωγή όπου βρισκόμουν πάρα χρόνια στην Διεύθυνση Α/θμιας Εκπαίδευσης ως δάσκαλος τμήματος ένταξης παράλληλης στήριξης, υποδιευθυντής, διευθυντής, σχολικός σύμβουλος ειδικής αγωγής ΑΜΘ Σερρών και Β. Αιγαίου, έφυγα τώρα και είμαι στο Πανεπιστήμιο όπου διδάσκω Ειδική αγωγή και Αυτισμό. Η αφορμή ήταν καθαρά η γνώση, έχουμε δίπλα μας άτομα με αναπηρία, θεωρούμε ότι μπορούμε να τα βοηθήσουμε αν όμως δεν έχουμε γνώση να τα υποστηρίξουμε, τότε έχουμε πρόβλημα και ξαφνικά δεν έχουμε τη δυνατότητα να άρουμε την προκατάληψη. Δεν μπορώ να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται με σύνδρομο down, με νοητική υστέρηση, με προβλήματα όρασης ή ακοής, με καρκίνο ή λευχαιμία και δεν έχω την γνώση να τον βοηθήσω και να θεωρώ πως μόνο με τον οίκτο και την αγάπη μου που ναι μεν αποτελεί βάση της ζωής μας η αγάπη αλλά αν δεν έχουμε γνώση να δώσουμε την σωστή αντιμετώπιση στους γονείς και τον ίδιο τότε η προσπάθεια μας είναι αποτυχημένη».
«Εφόρμηση μου ήταν όταν ήμουν 18 χρονών στην ???? ως εθελοντής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που είμαι μέχρι και σήμερα στα 57 μου, που συναντήθηκα με τη Μητέρα Τερέζα και εκεί βέβαια δεν υπήρχε το ???? φάσμα αλλά υπήρχε η λέπρα. Εκεί μάθαμε όλοι μας την φαρμακολογία, τι είναι αυτό που μπορούμε να πετύχουμε στον άνθρωπο και να τον αγαπήσουμε όπως είναι. Οι περισσότεροι από μας θεωρούμε πηγαίνοντας στην εκκλησία αλλάζει η εικόνα, όχι, ο συνάνθρωπος μας είναι ο Χριστός, αν εμείς κατανοήσουμε ότι μέσα στον συνάνθρωπο μας είναι ο ίδιος ο Θεός τότε θα αλλάξουμε ίσως την εικόνα για το πρόσωπο και ίσως γίνουμε καλύτεροι. Στην ειδική αγωγή ο οίκτος και η φιλανθρωπία δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, σημασία έχει η αγάπη και η γνώση. Να είναι όμως συνδυασμένα μαζί γιατί αν αγαπώ κάποιον άνθρωπο και δεν γνωρίζω πώς να το βοηθήσω τότε οδηγούμαι στον οίκτο. Πρέπει να σας πω ότι τα άτομα με αναπηρία δεν αναζητούν τον οίκτο, αναζητούν να αρθεί η προκατάληψη, να ζουν σε μία κοινωνία χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς μπούλινγκ, γιατί και τα άτομα με αναπηρία δέχονται μπούλινγκ και εκεί ακριβώς είναι η διαφορά».
«Εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος είναι καθαρά επιδοματικό κράτος, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει υπάρχουν υποστηριζόμενες μονάδες διαβίωσης, να υπάρχουν οι διημερήσιες και ημερήσιες φροντίδες είτε τοπικό, είτε σε περιφερειακό είτε σε κρατικό επίπεδο και επειδή τα ζω ουσιαστικά μέσα στο πανεπιστήμιο να σας πω ότι τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε μία τεράστια ενίσχυση των ατόμων με αναπηρία τόσο από τη Δόμνα Μιχαηλίδου όσο και από το Γ. Σταμάτη που είναι ο Γ. Γ. του Υπουργείου Εργασίας διότι θεσμοθέτησαν τις μονάδες υποστηριζόμενης διαβίωσης από τη μία και από την άλλη έγινε επίσημα ο βοηθός του ανάπηρου. Από κει και μετά έρχονται σε τοπικό επίπεδο οι δήμοι και περιφέρειες να τακτοποιήσουν ότι δεν υφίσταται σε κρατικό επίπεδο και πάνε πλέον σε τοπικό επίπεδο. Άρα λοιπόν τι μας λείπει, μας λείπουν οι πολύ ενισχυμένες μονάδες υποστηριζόμενης διαβίωσης στην περιφέρεια όπως και οι μονάδες διημερήσιας και ημερήσιας φροντίδας ιδιαίτερα για τα άτομα που βρίσκονται στο διάχυτο αναπτυξιακό φάσμα».
