Δεν θα πρέπει να είμαστε δογματικά αντίθετοι στα μη κρατικά πανεπιστήμια, ωστόσο θεωρώ ότι δεν έχει δοθεί η δέουσα βαρύτητα, και ο απαιτούμενος χρόνος ώστε να στηθεί κάτι σε στέρεες βάσεις επισημαίνει ο φυσικός, φροντιστής, εκπαιδευτικός αναλυτής, π. πρόεδρος Συνδέσμου Εκπαιδευτικών Καβάλας και π. Β’ αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας Αργύρης Μυστακίδης. Μιλώντας στον Alpha Radio αναφέρθηκε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που απέχει παρασάγγας από τις απαιτήσεις της εποχής, τις εξετάσεις εισόδου στα πανεπιστήμια και τόνισε πως η ίδρυση ενός μη κρατικού πανεπιστημίου είναι μια υπόθεση που απαιτεί χρόνο και δικλείδες ασφαλείας.
«Είναι κοινός τόπος όσων είμαστε δίπλα στο αγώνα των παιδιών, με όσους συναδέλφους συζητάω είτε είναι από το δημόσιο είτε είναι από τον ιδιωτικό τομέα, πραγματικά δηλώνουν σοκαρισμένοι από την έκπτωση των βασικών δεξιοτήτων που έχουν υποστεί τα παιδιά τα τελευταία χρόνια, έχει επιδεινωθεί δραματικά μετά τον κορονοϊό, έχει αφήσει δηλαδή και όσο περνάνε τα χρόνια ειδικά στα παιδιά που τότε ήταν στο γυμνάσιο ένα πολύ αρνητικό αποτύπωμα που το προσπεράσαμε ελαφρά, ένα τεράστιο έλλειμμα σε αυτό που λέμε λειτουργική γνώση, κάποτε αυτά που τα θεωρούσαμε δεδομένα ότι δε πρέπει να συζητάμε για αυτά τα πράγματα και σήμερα αφιερώνουμε όλο και περισσότερο χρόνο για πράγματα που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητα».
«Αυτό σημαίνει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα πια δεν αφήνει στα παιδιά σχεδόν τίποτα, ούτε καν λειτουργικές γνώσεις. Αν προσθέσουμε εδώ και την τεράστια ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται τα πράγματα με τη βίαιη είσοδο της τεχνητής νοημοσύνης και όλες αυτές τις παραμέτρους που επιδεικτικά αγνοεί το εκπαιδευτικό σύστημα, δημιουργείται ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι μέλλει γενέσθαι. Είναι αδύναμο το σύστημα, άνευρο, άκαμπτο, που έχει σαν στόχο την πληροφορία, αυτό είναι αναχρονιστικό, δηλαδή να γεμίζει τα κεφάλια των παιδιών μας με όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφορία γίνεται που στην σημερινή εποχή είναι παντελώς άχρηστο, είναι προσβάσιμη πια στον καθένα και αυξανόμενη με εκπληκτικούς ρυθμούς. Άρα το θέμα είναι τι κάνουμε με τη πληροφορία, πως την μαθαίνουμε στο παιδί για να αποκτήσει νόημα πρώτα η δική του ύπαρξη, η παιδεία είχε στόχο να νοηματοδοτήσει και την ύπαρξη του ανθρώπου».
«Πάντοτε ταυτίζεται τα όποια προβλήματα υπάρχουν με τον τρόπο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, καμία σχέση όμως, το σύστημα αυτό θέλει μία αναδόμηση, μία αλλαγή παραδείγματος, αλλαγή του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε το τι θέλουμε να είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο 21ο αιώνα, το πως θα μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο και αν θα βάλουμε το εθνικό απολυτήριο είναι μία συζήτηση που σαφώς πρέπει να γίνει, αλλά αυτή η λογική που εξέφρασε μέσα από τις δηλώσεις του ο κ. Μπαμπινιώτης ότι αν βάλουμε το εθνικό απολυτήριο και αν οι μαθητές ξέρουν ότι αυτές εξετάσεις που θα δώσουν θα έχουν επίπτωση στο πώς θα μπει στο πανεπιστήμιο ξαφνικά θα αναστήσει το σχολείο και το ενδιαφέρον των μαθητών. Αυτό δε πρόκειται να συμβεί, για να κινήσουμε το ενδιαφέρον τους πρέπει να τους δώσουμε τα πράγματα που έχουν ανάγκη, που είναι επίκαιρα και απαντούν στα προβλήματά τους. Εγώ ειμαι υπέρ του εθνικού απολυτηρίου γιατί αν αυτό προσμετράται στην πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, θα δίνει μία καλύτερη εικόνα θα αποτυπώνει τη συνολική διαδρομή του μαθητή στο Λύκειο και όχι ένα απόσπασμα λίγων ωρών που πολλά συμβαίνουν».
«Αυτό θα τους απομειώσει το άγχος, είχε συμβεί ήτανε 2003-2004 που είχαμε μια – δυο χρονιές εξετάσεις σε κάποια μαθήματα και εκεί είχαμε πραγματικά δει ότι τα παιδιά παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός από τη Β λυκείου και αλλάζει ο τρόπος που βλέπουνε τις πανελλαδικές εξετάσεις και αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι κάτι το δραματικό. Οι εξετάσεις οι προαγωγικές πρέπει να γίνονται όπως οι πανελλαδικές που θα είναι όμως στον τύπο και όχι στο πνεύμα των πανελλαδικών, δηλαδή επειδή είναι διαγωνισμός οι πανελλαδικές η δυσκολία των θεμάτων είναι διαφορετική. Εδώ θα έχουμε εξετάσεις πιστοποίησης γνώσης με θέματα τα οποία θα είναι συμβατά με την ύλη και δεν θα ξεφεύγουν σε επίπεδο, ο μηχανισμός όμως των πανελλαδικών μας δίνει τον τρόπο, ίδια μέρα, ίδια ώρα, ίδια θέματα για όλους, συμβατά με την ύλη και θα έχουμε ένα πολύ καλό μηχανισμό για αντικειμενικές εξετάσεις».
«Θεωρώ ότι το μη κρατικό πανεπιστήμιο δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με δογματική αντιπάθεια, πλην όμως θεωρώ ότι γίνεται εσπευσμένα, χωρίς τον απαραίτητο χρόνο να οριστούνε οι απαραίτητες ασφαλιστικές δικλίδες ώστε αυτό που θα στηθεί πραγματικά να ανταποκρίνεται στην έννοια του πανεπιστημίου. Βασική μας αρχή είναι βέβαια ότι ο κύριος πυλώνας ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι το δημόσιο, από εκεί ξεκινάνε όλα τα αγαθά και μόνο σε ένα δημόσιο σύστημα είσαι απαλλαγμένος από πολλά ζητήματα τα οποία προκύπτουν όταν λειτουργείς με χρηματοοικονομικά κριτήρια, γιατί ας μη κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις το μη κρατικό – μη κερδοσκοπικό αλίμονο θα είναι και κερδοσκοπικό δεν νομίζω ότι κανείς θα επενδύσει χωρίς να πάρει πίσω την επένδυση που έκανε. Άρα θεωρώ ότι θα έπρεπε να δοθεί πολύς περισσότερος χρόνος και προβληματισμός από ότι δόθηκε. Δεν είναι κάτι που μπορεί να στηθεί τόσο εσπευσμένα. Η εμπειρία μας σαν χώρα είναι κακή, όταν εκχωρούμε δημόσια αγαθά σε ιδιώτες προσωπικά δεν ειμαι καθόλου πεπεισμένος ότι αυτά λειτουργούν σωστά. Δεν είμαι δογματικά αντίθετος από στο μη κρατικό πανεπιστήμιο, μπορεί να δώσει κάποιες επιπλέον επιλογές και να ωφελήσει τη χώρα μας αρκεί να στηθεί με τις σωστές δικλείδες».
